ده

هاتفی از گوشه میخانه دوش

گفت ببخشند گنه می بنوش

عفو الهی بکند کار خویش

مژده رحمت برساند سروش

این خرد خام به میخانه بر

تا می لعل آوردش خون به جوش

لطف خدا بیشتر از جرم ماست

نکته سربسته چه گویی خموش